Żywy Różaniec

 

 

 

 

STATUT STOWARZYSZENIA  „ŻYWY RÓŻANIEC” (fragmenty)

 

„Żywy Różaniec” jest wspólnotą osób, które w duchu odpowiedzialności za Kościół i świat i w wielkiej prostocie otaczają modlitewną opieką tych, którzy najbardziej jej potrzebują i są wskazani zwłaszcza w Papieskich Intencjach Apostolstwa Modlitwy.

Modlitwa różańcowa, powszechnie znana i wielokrotnie polecana przez papieży, została zainicjowana przez błogosławioną Paulinę Jaricot w Lyonie w 1826 r. Założone przez nią Stowarzyszenie Żywego Różańca zatwierdził papież Grzegorz XVI konstytucją „Benedicentes Domino” w 1832 r.

Stowarzyszenie to nosi nazwę „Różańca”, gdyż jego członkowie, podzieleni na grupy po dwadzieścia osób, odmawiają go codziennie, każdy jedną dziesiątkę, a także dlatego, że każda grupa składa się z tylu osób, ile jest tajemnic w różańcu.

Stowarzyszenie nazywa się „Żywym”, gdyż liczba osób, które się nań składają, niejako wprawia je w działanie poprzez ciągłe recytowanie modlitw, które czerpią swą skuteczność z rozważania tajemnic Jezusa i Maryi, czy to w celu nawrócenia grzeszników, czy doskonalenia sprawiedliwych. Zwie się je „Żywym”, gdyż ci, którzy go tworzą, są zastępowani przez kolejnych, gdy ci umierają, bądź gdy zeń odchodzą.

ISTOTA I DUCHOWOŚĆ ŻYWEGO RÓŻAŃCA

1. Żywy Różaniec jest wspólnotą osób, z których każda zobowiązuje się do codziennego rozważania jednej tajemnicy różańcowej. Liczba osób we wspólnocie podstawowej odpowiada liczbie tajemnic różańca świętego.

 

2. Zgodnie z pragnieniem założycielki Żywego Różańca, błogosławionej Pauliny Jaricot, która chciała „uczynić różaniec modlitwą wszystkich” i „poprzez różaniec odnowić wiarę”, Żywy Różaniec podkreśla wspólnotowy charakter rozważania tajemnic różańcowych. Choć każdy z członków Żywego Różańca modli się tajemnicą, która jemu przypadła, to jednak istotną dla Żywego Różańca jest więź modlitewna, rozumiana jako świadomość wspólnej modlitwy w podjętych intencjach.

 

3. Dla podkreślenia wspólnoty modlitwy członkowie Żywego Różańca, tam gdzie jest to możliwe, przynajmniej raz w miesiącu zbierają się na wspólną modlitwę.

 

4. Zaleca się tworzenie ścisłych więzów między członkami Żywego Różańca, tak aby uwypuklić wspólnotowy charakter Kościoła.

 

5. W łączności z całym Kościołem Żywy Różaniec podejmuje jako główną intencję swoich modlitw intencje polecane przez papieża dla Apostolstwa Modlitwy, czyli Papieską Intencję Ogólną i Papieską Intencję Misyjną, oraz chętnie przyjmuje specjalne intencje polecane przez biskupa miejsca.

 

6. Zgodnie z zamysłem założycielki sługi Bożej Pauliny Jaricot program duchowy Żywego Różańca obejmuje:

 

1. wypraszanie miłosierdzia Bożego przez wstawiennictwo Maryi, Matki Bożej;
2. troska o wzrost wiary w duszach ludzkich;
3. krzewienie modlitwy różańcowej;
4. wspieranie misyjnej działalności Kościoła;
5. troska o wierność nauczaniu Kościoła – za wzorem św. Dominika.

 

ZADANIA I OBOWIĄZKI CZŁONKÓW ŻYWEGO RÓŻAŃCA:

 

1. codzienne rozważanie jednej wyznaczonej tajemnicy różańca świętego; opuszczenie tej

modlitwy nie sprowadza grzechu ciężkiego;

1. udział w miesięcznym spotkaniu formacyjnym połączonym ze zmianą tajemnic;
2. uczestnictwo w życiu sakramentalnym Kościoła;
3. rozszerzanie czci Najświętszej Maryi Panny przykładem życia i działalnością apostolską, zwłaszcza przez krzewienie modlitwy różańcowej;
4. odważne stawanie w obronie wiary;
5. udział w pogrzebie członka Żywego Różańca należącego do tej samej róży (koła);
6. kapłani należący do Stowarzyszenia ofiarowują raz w roku Ofiarę Mszy św. w intencji Żywego Różańca;
7. osoby zakonne ofiarowują w tej samej intencji jedną Komunię św. w roku.

 

PRZYWILEJE CZŁONKÓW ŻYWEGO RÓŻAŃCA

 

1. Każdy z członków Żywego Różańca, na podstawie przywileju udzielonego przez Stolicę Apostolską (Dekret Penitencjarii Apostolskiej z dnia 25.10.1967), może zyskać odpust zupełny pod zwykłymi warunkami w dniu:

 

1. przyjęcia do Stowarzyszenia Żywego Różańca;
2. uroczystość Narodzenia Pańskiego;
3. uroczystość Zmartwychwstania Pańskiego;
4. uroczystość Zwiastowania Pańskiego;
5. uroczystość Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny;
6. wspomnienie Najświętszej Maryi Panny Różańcowej;
7. uroczystość Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny;
8. święto Ofiarowania Pańskiego.

 

2. Uczestniczy w dobrach duchowych Zakonu Kaznodziejskiego.

 

3. Uczestniczy w obietnicach Najświętszej Maryi Panny dotyczących tych, którzy odmawiają różaniec.

 

4. Wszyscy członkowie Żywego Różańca są otoczeni modlitwą pozostałych członków Żywego Różańca, tak za życia, jak i po śmierci.

 

 

W naszej parafii istnieje 11 Róż, za każdą Różę odpowiedzialny jest Zelator.

I Róża św. Moniki – odpowiedzialna Teresa Sejnowska

II Róża św. Anny – Zofia Kołacz

III Róża św. Teresy od Dzieciątka Jezus – Teresa Chodoruk

IV Róża Matki Bożej Bolesnej – Stanisława Paszkiewicz

V Róża św. Joanny d’Arc – Maria Witkowska

VI Róża św. Maksymiliana M. Kolbego – Mirosław Święcicki

VII Róża św. Kazimierza – Teresa Lomperta

VIII Róża św. Jadwigi – Maria Konefał

IX Róża św. Jana Pawła II – Krystyna Repke

X Róża św. Andrzeja Boboli – Alina Grucka

XI Róża św. Faustyny – Krystyna Ząbkiewicz,  tel.: 608507278

Opiekunem Wspólnoty jest ks. Piotr Łącki

 

Spotykamy się w I środę miesiąca na Mszy świętej odprawianej w naszej intencji o godz.: 18:00. Po Mszy św. krótkie spotkanie modlitewno-organizacyjne.

Wszystkich pragnących zostać Członkami Żywych Róż, zarówno mężczyzn jak i kobiety, zapraszamy do zapisania się u zelatorów lub u ks. Piotra Łąckiego, opiekuna wspólnoty.

Od 2004 roku, po dokładnym wykształceniu liturgiczno-pastoralnym, są ustanawiani w naszej Archidiecezji Nadzwyczajni Szafarze Eucharystii wybrani wcześniej przez księży Proboszczów do posługi chorym w parafiach.

Nadzwyczajny Szafarz po uczestnictwie w niedzielnej Mszy św. wyrusza do chorych z Chrystusem. Dzięki temu, osoby chore, godnie i z radością uczestniczą w krótkiej adoracji Najświętszego Sakramentu, w modlitwie i przyjęciu Komunii św.

Towarzyszy temu też krótka, ale jakże często potrzebna cierpiącemu rozmowa, która kończy nawiedziny chorego.

Chorzy, uczestnicząc na przykład we Mszy św. transmitowanej z Łagiewnik przez program pierwszy telewizji polskiej o godzinie 700, oczekują na otrzymanie Komunii św. od Nadzwyczajnego Szafarza Eucharystii.

„Chrześcijanin nie powinien zadawać pytania: Dlaczego jest cierpienie?
Inne pytanie jest naprawdę godne chrześcijanina: W jaki sposób przemienić cierpienie w radość?
Pan Jezus mówiąc: „ Wy będziecie się smucić, ale smutek wasz przemieni się w radość” (J 16, 20),
dotyka najistotniejszego sekretu chrześcijaństwa. Smutek nie jest wcale przeciwstawieniem radości…W Wielki Piątek dokonywało się tyle radosnych rzeczy: cała tajemnica odkupienia”.

(Ks. J. Twardowski)